“Het is best lastig om maar 35 kilo van je leven mee te nemen in een koffer.”

Een dag geleden was het zover: ik ga naar Spanje, naar de plek die Mondragon heet. In Mondragon ligt ‘Mondragon Unibertsitatea’, met een Hall of Residence. Studenten wonen dus soms op de campus en dit zou ik ook gaan doen. De communicatie verliep vlekkeloos en voordat ik het wist, had ik een kamer gereserveerd. Het leven op de campus is duur, maar je krijgt er genoeg voor terug: gratis fitness en zwemmen (tot maximaal 2 keer per week), wasmachines en drogers waar je gratis gebruik van mag maken, activiteiten, gezamenlijke woonkamers en keukens en klaslokalen die fungeren als studieruimtes.

Iedere dag was ik enthousiast over mijn leven, daar in Mondragon. Tot ongeveer 3 weken geleden, want ineens kwam het heel erg dichtbij. Mijn dagen werden langer, nachten werden korter, want ik wilde iedereen zien en ik wilde zo lang mogelijk van Nederland genieten. Ineens was ik me bewust van dingen die ik normaal doe zonder erbij na te denken. Iedere dag telde ik af, en in plaats van zin te hebben in het hele avontuur, begon ik bang te worden. Wat als ik geen aansluiting vind? Wat als de taalbarrière dusdanig groot is dat ik nauwelijks praat? Alle scenario’s gingen door mijn hoofd en wat leuk had moeten zijn, werd ineens een opgave.

Toch zat ik gisteren in de auto naar het vliegveld. Ik wilde dat mijn ouders en zusje mee zouden gaan. Zij hebben me uitgezwaaid en vanaf dat moment begon mijn reis alleen. Het afscheid was zwaar, maar het was ineens voorbij; ik was alleen.

De vliegreis duurde maar twee uurtjes, dus voor ik het wist, landden we alweer. Het openbaar vervoer in Spanje werkt een heel stuk anders dan in Nederland. Waar er bij ons ieder kwartier of halfuur een bus rijdt, moest ik hier bijna drie uur wachten op de bus. Dit wilde ik niet, dus ik heb de taxi genomen. Net als in Nederland trekken ze je hier een poot uit, dus dit doe ik niet nog een keer! In 45 minuten waren we bij de Biteri Hall of Residence. Je komt hier niet zomaar in of uit, wat inhield dat ik daar stond met mijn koffers, voor een gesloten poort. Ik zag niemand en ben maar met mijn 35 kilo bagage gaan lopen. Het gebied in Mondragon is bergachtig, dus dit was geen succes. Ik ben maar gaan wachten. Het weer zat mee, het was lekker warm! Na ongeveer tien minuten zag ik een bewaker en ik ben gaan zwaaien. Hij verwachtte me al en hij heeft me geholpen met mijn bagage. In Biteri heeft hij me een rondleiding gegeven en ik zag al snel andere mensen. Ik deel namelijk een keuken met twee Belgen, twee Mexicanen, een Catalaan en een Japanner: allemaal Erasmus+ studenten!

In de avond zijn we naar een bar gegaan en ik heb weer een beetje Spaans geleerd, want ook tegen mij wordt gewoon Spaans of Engels gesproken (behalve door de twee Vlaamse meisjes, zij spreken net als ik Nederlands!). Het eerste wat mij opviel, was dat het niet gebruikelijk is om in je spijkerbroek naar een barretje te gaan. Ik was amper een kwartier op de campus en ik moest alweer gaan, dus ik heb geen tijd gehad om me om te kleden. Dat heb ik gevoeld! Niemand zei er iets over, maar ik voelde meteen dat ik ‘anders’ was. Toch was het een heel gezellige avond.

Vanochtend ben ik twee uur gaan wandelen, gewoon in mijn eentje, en ik heb gebeld met het thuisfront. Ik heb foto’s gemaakt en ze verteld wat ik allemaal zag. Overal zijn bergen, mooie huizen, pleintjes, kleine koffietentjes en de mensen spreken me gewoon in het Spaans aan. Dit vind ik fijn, want ik ben nu ‘verplicht’ om in het Spaans terug te praten, al betrap ik mezelf erop dat ik soms, zonder dat ik het doorheb, in het Engels antwoord teruggeef. Wel word ik nu omringd met de Spaanse (en Baskische) taal, waardoor ik deze taal gemakkelijker kan leren spreken, want dat vind ik nog lastig.

Morgen start school, dus dan kan het feest beginnen. Op de twee Vlaamse meisjes na, ken ik nog niemand die hetzelfde programma gaat volgen als ik. Ik ben benieuwd met welke andere nationaliteiten ik in een klas zit! Wie weet kom ik wel terug en spreek ik nog een andere taal!