Coronavirus gave us something special, and then, took it away. – Venkatesh Sharma

De afgelopen maanden heb ik natuurlijk veel geleerd. Daarvoor zijn we natuurlijk op school, om te leren. We leren over hoe we meertaligheid kunnen inzetten in de klas, over wat een ‘goede’ docent zou moeten kunnen, over wat we moeten doen voor en na een les, hoe we op onszelf kunnen reflecteren, en ga zo nog maar even door. Maar wat het onderwijs ons niet kan bijbrengen, is de waarde van vriendschap. Dit is iets wat ieder voor zichzelf moet ontdekken. En dat heb ik de afgelopen maanden gedaan, voornamelijk toen de scholen dichtgingen en ik voor 51 dagen binnen moest blijven.

In de residentie was ik niet alleen; er waren nog drie andere jongens, en ik kan jullie zeggen: zonder deze topgozers was me dit niet gelukt. Natuurlijk deel je vooral de goede momenten, maar nu is het zover. Nu is het hier klote, want we zijn niet meer compleet en dat voel ik meteen.

De afgelopen maanden waren we op elkaar aangewezen en ik heb niemand zó snel, zó goed leren kennen. We hadden genoeg tijd om van alles met elkaar te delen, om eindeloos gesprekken te voeren over zowel leuke als minder leuke dingen. Urenlang hebben we buiten gezeten, naar muziek geluisterd en gelachen. Wat hebben we gelachen… en wat heb ik de afgelopen dagen gejankt, omdat dit nu is veranderd. Stomme, lieve Julian.

Het zat er natuurlijk aan te komen. Ooit zou één van ons weggaan. Wanneer was de vraag, en wie. Wie zou als eerst ‘het nest verlaten’? Toen Julian ons een week of twee vertelde dat er een ‘noodvlucht’ naar Colombia zou vertrekken en dat hij op de lijst van passagiers stond, zonk de moed mij in mijn schoenen. Toen Venky mij vertelde dat ook hij op 31 mei zou vertrekken, brak mijn hart. Ik wilde niet zo snel al afscheid nemen… Meteen ben ik gaan kijken naar opties om zelf ook naar huis te keren. In plaats van 4 juli, zal ik 17 juni naar huis vliegen. Als alles meezit, natuurlijk!

Toch was het afgelopen vrijdag tijd om afscheid te nemen van Julian. Vanuit Madrid ging er een vlucht naar Bogota, de hoofdstad van Colombia. Het afscheid was kort, intens en verschrikkelijk. Ik wilde helemaal geen afscheid nemen van mijn beste vriend, hier in Baskenland! Er was nog zoveel te doen, te zien en te vertellen. Ik vond het oneerlijk. Toch moesten we er allemaal aan geloven. We zeiden ‘tot ziens’ en hij stapte de auto in, op weg naar Gasteiz, waar hij de trein naar Madrid zou pakken. De rest van ons bleef achter. Ik voelde me verloren.

De afgelopen dagen waren dubbel. Het weer sloeg om, de zon is weg en ik geef Julians afscheid de schuld. Er is niks aan zonder hem, zonder de middagen die ik samen met hem doorbracht. Zijn spullen heb ik in mijn kamer gezet; ik wil niet dat de schoonmakers of de deportersdaaraan gaan zitten. Met Venky ben ik de Kurtzetxiki gaan bewandelen, om zo toch maar wat te doen te hebben en om onze zinnen te verzetten. Onze buddy is weg en we merken het. Wanneer je met zijn vieren zo’n intense maanden doormaakt, is het een apart en leeg gevoel als er dan iemand ‘zomaar’ wordt weggerukt uit je dagelijkse leven. Toch is het de realiteit.

Het doet pijn en het is simpelweg kut om afscheid te nemen van mensen die je leert kennen en die je in je hart sluit. Maar het hoort erbij, zoals Julian zou zeggen. Je leert mensen kennen, je gaat met ze om, maar je bent op reis. Er komt een moment waarbij je vaarwelzegt. Soms houd je nog even contact, maar vaak verwatert het contact. “Ik wil niet dat dit met ons gebeurt,” zei hij. “Er moet een dag komen waar we weer met zijn vieren samenzijn.” Ik zou het liefst alles op alles zetten om te zorgen dat dit gebeurt. Het is niet niks om in quarantaine te zitten met maar een paar mensen. Je wordt vrienden, of je dat nou wil of niet. Ik ben dankbaar voor het feit dat ik deze geweldige kerels heb mogen ontmoeten en zoveel tijd met hen heb mogen doorbrengen.

Ik zou niet weten hoe je iemand een les over vriendschap zou kunnen bijbrengen. Zoiets moet je ervaren. Ik heb het ervaren en ik zou het niet willen missen. Echt niet.

Dankjulliewel,

Tot ziens