“But when people say, Did you always wanted to be a writer?, I have to say No! I always was a writer.” – Ursula Le Guin

Voordat ik begon aan mijn minor in Baskenland, moest ik bijeenkomsten bijwonen. Niet van zo’n saaie praatjes, maar grotendeels verhalen en ervaringen van anderen. We kregen tips mee en één van deze tips luidde als volgt: houd een dagboek of logboek bij. Appeltje, eitje.

Waarom een logboek bijhouden? Je zult het je misschien wel afvragen. Je bent op een prachtige plek en je gaat van alles ondernemen. Moet je dat dan allemaal bijhouden? Dat kost hartstikke veel moeite en tijd! Maar weet je wat ook veel moeite kost? Je deze dingen herinneren over een maand of 20. Of 10, in mijn geval, want ondanks dat ik geniet van deze plek, maak ik ook heel erg veel onbewust mee. Of dat komt door de situatie waarin we nu zitten, weet ik niet. Wel weet ik dat ik me nauwelijks kan voorstellen hoe het was vóórdat iedereen naar huis ging. Hoe ik me voelde toen ik omringd werd door lieve vrienden en vriendinnen uit België, Nederland, Catalonië, Colombia, India en ga zo maar door. Bepaalde liedjes halen bepaalde emoties en herinneringen naar boven, maar je gaat de details vergeten. Foto’s laten het uitzicht zien, maar het gevoel dat ik daarbij had, kunnen foto’s niet altijd exact omschrijven. Daar heb ik woorden voor nodig.

Vanaf mijn vertrek tot aan vandaag heb ik alles bijgehouden. Ik heb foto’s gemaakt, deze geprint met een pocketprinter, in mijn dagboeken geplakt en erbij geschreven wat ik gedaan heb en hoe ik het vond. Ik schrijf over het algemeen heel erg veel, want dit is gewoon echt een hobby! Toch heb ik tijdens deze periode echt heel erg veel geschreven. Misschien dat dit komt omdat ik zo lang binnen heb moeten zitten. Op een gegeven moment ga je dan toch over veel dingen nadenken en om het dan een plek te geven, is soms lastig. Schrijven helpt.

Toch vind ik het leuk om terug te lezen wat ik in februari of maart gedaan heb. Als ik het teruglees, moet ik soms wel lachen. Ik was zó zenuwachtig toen ik hierheen reisde. Dat kan ik me nu nauwelijks voorstellen. Deze reis heeft me zoveel gebracht en ik denk dat ik een stuk zelfverzekerder ben. Waar ik bang was om geen contacten te kunnen leggen, vraag ik me nu af waarom ik hier in godsnaam over nadacht. Ik heb supertoffe mensen ontmoet!

Ik hoop dat mensen overwegen om een dagboek bij te houden als je een reis als deze gaat maken. De afstand maakt niets uit; al ga je naar België! Zelf merk ik hoe snel herinneringen vervagen, hoe onbewust ik dingen heb meegemaakt. Ook lees ik terug hoe intens naïef ik was; als enige had ik niet in de gaten dat Spanje in lockdown zou gaan en dat de helft van de Erasmusstudenten naar huis zou worden gestuurd. De overgang van ‘normaal’ naar ‘abnormaal’ heb ik kunnen teruglezen in mijn dagboek en mijn God, dat is confronterend. Ik had niks door…

Over twee en een halve week kom ik naar huis. Ik vlieg op 2 juli terug. Vlucht nummer 6… Misschien dat deze wél doorgaat! Ik ben ervan overtuigd dat ik, wanneer ik in Nederland ben en ik op mijn kamer zit, met tranen in mijn ogen mijn dagboeken terug zal lezen. Heimwee naar Baskenland, herinneren die niemand mij afpakt. Want alles is gedocumenteerd. Alles is bijgehouden. Woord voor woord!