Mijn avontuur zit er al een paar dagen op. Al vanaf donderdag 2 juli woon ik weer in Nederland, maar mentaal ben ik nog niet geland. Al gaat het een stuk sneller dan gedacht.

Een paar dagen geleden, op 30 juni, moest ik van de meeste Erasmusstudenten al afscheid nemen, omdat zij zich moesten verplaatsen. Hun contracten met huisbazen liepen af, dus ze gingen naar andere plaatsen. Een aantal is nu ook weer thuis, maar een stuk of drie studenten reizen nog een beetje rond. Dit maakte het voor mij gemakkelijker om naar huis te gaan; er is immers niemand meer over, ik ben de laatste die vertrekt. Toch vond ik het verschrikkelijk lastig om afscheid te nemen van Uxue, Iñigo en Javi, de mensen die wél zouden blijven. Al zijn Uxue en Iñigo werknemers en ‘heb ik ze niet zelf uitgezocht als vrienden’, ze zijn geweldig goed in hun werk binnen de Biteri Hall of Residence. Ik had ze voor geen goud willen missen! Javi en ik hebben de 5 maanden van begin tot eind meegemaakt. Tijdens de lockdown waren we zelf samen. En ik heb een eetwedstrijd van hem gewonnen, dat schept toch een band!

Op 1 juli voelde het heel raar om alles voor het laatst te doen. Ik durfde niet te gaan slapen, uit angst iets te missen. Als je slaapt, ben je immers niet ‘hier’, maar in dromenland. En dat wilde ik niet, dat durfde ik niet. Ik wilde me er constant bewust van zijn dat ik nog hier was en dat het bijna was afgelopen. Ik vond het lastig om te accepteren dat in 24 uur ik ergens anders zou zijn. De bergen, de natuur, de bevolking, de vrijheid, Iñigo, Javi en Uxue… Ik wilde niet weg!

Je raadt het al, uiteindelijk moest ik toch echt weg. Javi is met me meegegaan naar de luchthaven en heeft met mij gewacht tot ik mijn koffers kon inchecken, want daar was ik nogal zenuwachtig voor… De hoeveelheid bagage die ik meegenomen had, was lachwekkend, maar het kwam goed! Ik vloog naar Düsseldorf en meteen voelde ik me ‘een van hen’, omdat ik me nog enigszins verstaanbaar kan maken in het Duits en ik ook wel op ze lijk qua uiterlijk. Er wordt niet per se gediscrimineerd, maar Uxue legde me vorige week even uit waarom ‘iedereen’ zo naar mij kijkt. ‘Because you look…different,’ zei ze. Heeft ze gelijk in. Ik ben lang, blond en ik heb blauwe ogen. Niet heel erg onopvallend daar!

Eenmaal thuis voelde ik me eigenlijk helemaal niet slecht. Mijn ouders en zusje waren blij, de hond herkende me nog (en heeft niet gebeten) en ik kreeg sushi (en dat had ik na 5 maanden echt heel erg gemist!). Alles leek weer als vanouds en ik had het gevoel dat ik me snel weer zou aanpassen aan mijn nieuwe, oude leventje. Toch had ik moeite met het bekijken van foto’s, mijn video en de spulletjes die ik heb meegenomen vanuit Baskenland. Mijn dagboeken kan ik voorlopig niet teruglezen, omdat ik me daardoor alleen maar verdrietig voel. Al is alles wat ik heb gedaan een gift en ben ik dankbaar voor alles wat ik heb kunnen en mogen doen!

Ik kan weer in mijn moedertaal praten, de winkels gaan tussen de middag niet meer dicht, niemand die meer ‘agur’ naar me schreeuwt, de bergen hebben zich ingeruild voor een gelijke vlakte, ik kan weer fietsen… Het enige dat is gebleven, is de regen.

Een Erasmusprogramma… Een geweldige ervaring die niemand me meer wegneemt. Zelfs herinneringen die vervagen, zijn nog altijd herinneringen. En wat heb ik veel geleerd! Over tweede taalonderwijs en over mijn ontwikkeling als docent zijnde, maar de meeste dingen die ik geleerd heb, daar is geen literatuur voor nodig. Dat is een ontwikkeling van de mensheid zelf, niet volgens een boekje.

Ik wil even van de gelegenheid gebruikmaken om iedereen toch te bedanken voor alle lieve berichtjes en reacties onder mijn blog. Het is leuk om te lezen dat mensen meeleven en ook meelezen! Het zit erop, mijn avontuur is voorbij, maar ik ben blij dat ik zoiets tastbaars als een blog eraan over heb gehouden!

Het prachtige, mooie Baskenland. Een plek waar ik zeker terug zal keren, waar ik iedereen mee naartoe zou nemen, ze rond zal leiden en ze met trots zou vertellen: “Kijk. Hier was ik voor een tijdje, en toen, toen was ik weer weg.”