A season of loneliness and isolations is when the caterpillar gets its wings. Remember that next time you feel alone. – Mandy Hale

Al een week en twee dagen leef ik in isolatie. In Spanje ligt alles plat: winkels zijn dicht, je mag niet meer op straat, naar school gaat heel Europa al niet meer en je mag alleen nog maar in je uppie de straat op. Dat weet ik, omdat de politie me nu al twee keer heeft aangehouden. Dit, omdat ik met iemand samen over straat liep, al liepen we wel met twee/drie meter afstand uit elkaar. Toch is dit verboden.

In Biteri Hall of Residence wonen normaal gesproken +- 150 studenten, nu zijn we nog met vier. Drie jongens en ik. Allemaal afkomstig uit een ander land (Colombia, India, Mexico en Nederland). We hebben elkaar, en dat is het. Naar werk of naar school gaan we niet meer; we brengen de dagen achter onze laptops door. We lezen boeken, schrijven in schriften, kijken series, koken, eten, douchen en slapen. Het lijkt bijna op vakantie, zou je denken. Toch zitten we hier met een heel andere reden.

Soms vraag ik me af of ik de juiste keuze heb gemaakt door te blijven. Het is soms echt even afwegen. Is het niet egoïstisch om te blijven, terwijl mijn ouders op hun tenen lopen in de zorg? Terwijl ik in Nederland in de ziekenhuizen nog iets zou kunnen betekenen, al is het maar poetsen, dingen aanvullen, wat dan ook? Ik moet op zo’n moment even de dingen op een rijtje zetten en mijn schuldgevoel wegdrukken. Sharon, je bent hieraan begonnen, je mag het afmaken, dus dat ga je ook doen!

De dagen hier zijn mooi; het zonnetje schijnt en ik zoek redenen om de deur uit te moeten. Ik loop naar de meest verre supermarkt, zodat ik kan genieten van lichaamsbeweging en van de buitenlucht. Als ik dan toch naar de supermarkt moet, dan loop ik liever iets langer, zodat ik even de omgeving in me op kan nemen. De parkjes liggen er verlaten bij. Het is zo frustrerend om door te moeten lopen en niet even te gaan zitten op het gras. Nee, dat gaat niet, want overal rijdt politie en ze willen weten waar je naartoe gaat of waar je vandaan komt. In beweging zijn, een bestemming hebben; het was nog nooit zo belangrijk.

Toch heeft het allemaal iets rustgevends: ik kan zelf bepalen hoe laat ik opsta, want de online lessen staan de hele dag open, vanaf 09:00 AM. Om 09:05 zit ik dus achter mijn computer, zodat ik alles zo snel mogelijk afheb. Daarna kan ik namelijk met vrienden en familie gaan bellen of Facetimen! Er zijn al veel mensen die me gebeld, geappt of gefacetimed hebben. Sommigen hebben zelfs al een tour gehad in deze grote Hall of Residence! Er zijn genoeg boeken die ik nog wil lezen, series die ik wil kijken, spelletjes die ik wil spelen. Er zijn genoeg dingen om over te schrijven in de dagboeken die ik vanaf dag één heb bijgehouden. We moeten het maar van de positieve kant bekijken, hoe lastig dat ook op sommige momenten is. Gelukkig bestaat school, want dat zorgt voor structuur en een dagelijks doel. Ja, ik ben heel erg blij dat er school bestaat.

Vrienden en familie zijn zo lief om mij spulletjes van thuis op te sturen. Zo zijn er twee boeken onderweg vanuit Nederland, want het postverkeer gaat gewoon door. Dan heb ik tijdens de vakantie, die ik in quarantaine door zal brengen, ook iets om te doen!

Ik weet het, mijn blogs worden op deze manier een beetje eentonig, maar er valt gewoon vrij weinig te vertellen. Tot en met 12 april is Spanje sowieso nog in een complete lockdown en ik zal dus ook niet heel veel avontuurlijks meemaken. Toch zal ik voor de gemoedstoestand van oma zo nu en dan een blog plaatsen, hè oma! ;)

MUCHOS BESOS XXXXX